دینداری
خیلی هامان منبر میرویم، منبرهای خوب را دانلود میکنیم ولی الحق و الانصاف هیچ منبری برایم لذت بخش تر از نهج البلاغه نیست.
هر روز صبحم را با یکی از نامه ها، خطبه ها و یا حکمتهای حضرت شروع میکنم، حس میکنم تمام قد در مقابلش زانو زده ام و تمام وجودم شده دو گوش و حضرت برایم سخن وری میکند، پندم میدهد، امر و نهی ام میکند و من هم فقط سراپا گوشم شاید ذره ای به جانم نفوذ کند اگر حجابها بگذارند و ذره ای به مقام عمل رسد.
و غصه ام میگیرد از دینداری هایی که امروز به اسم دین داریم و داریم در آن غرق میشویم.
علم بی عمل، عالمانه سخن پراکندن اما با دست های تهی.
اسلام ، دین تفکر است، برای تمام کارهایت باید فکر کنی و انتخاب کنی و تو هستی و انتخابهایی که هم درین دنیا با آن محشوری و هم در آخرت.
تفکر هم رنج دارد ، صبوری هم دارد.
دنیای عجیبی داریم، به هر طرفش که نگاه میکنم به لرزه می افتم.
نه معاملاتمان معامله است، و نه انفاقهایمان انفاق؟چقدر شده که از بهترین چیزمان بگذریم انفاق کنیم، آنهم بدون منت.
چقدر انصاف داریم که با پیرامونمان همانگونه رفتار کنیم که دوست داریم با خودمان رفتار شود؟
دائما در حال کنش و واکنش هستیم اگر در فاز مثبتش باشد که چه قدر عالی!اما وای از روزی که در فاز منفی اش بیفتیم و لحظه ای هم عقب نشینی نداشته باشیم.
و شک ندارم که در یکی از بیمارترین سیستمهای اقتصادی دنیا هم بسر میبریم، چپاول و اختلاس و ربا.
و آنوقت خیلی از همین کشورهای پیشرفته دنیا با سیستم های مالی و اقتصادی که اسلام تعریف کرده کار میکنند و خبری هم از اقتصاد بیمار در کشورشان نیست.
کافیست آیات و روایات را زیر و رو کنیم تا ببینیم آفت جوامعی که اقتصاد بیمار دارند چیست و آنجاست که به عینه تمامشان را دور و برمان رویت می کنیم آنهم در روز روشن.
اگر هم بخواهی ترک وطن کنی که چندین عامل ریز و درشت مثل خار گلویت را میفرساید.
در معاشرت و روابط هم که روز بروز در حال پیشرفتیم.
چه آنها که لا دین هستن و چه آنها که مدعی دین هستند.
آنقدر راحت غیبت میکنیم ، ککمان هم نمیگزد و فراموش کرده ایم که اشد من الزناست.
طرف سرخاب سفیداب کرده، یکی رگ غیرتش به جوش میآید و دهان در گوش آن یکی میبرد و غیبت میکند و فحش میدهد به ظاهر طرف، خیلی مدعی ایمان هستی برو و آرام در گوشش امر به معروف کن، نمیتوانی بنشین و با فحش و لعن، غیبت نکن.
یکی سرخاب سفیداب کرده و میرود مجلس امام حسین، آنهم دو دقیقه مانده به پایان مجلس، تنها احترامی که گذاشته شاید این بوده که سیاه پوشیده است و همان دو دقیقه هم که در مجلس است پای گوشی و بساط پچ پچ و خنده و...، و بعد هم فوروارد پیامهایی که جمع کنید بساط نذر و نیاز را و بروید زندانی آزاد کنید و... .
دل گیر است این مدل بودن ها و زندگی کردن ها و نفس کشیدن ها.
خدایا، چراغ راهمان باش.
ما ادعای دوستی اهل بیتی را داریم که مهجور مانده اند و ناشناس و فقط دوستشان داریم.
فقط، و فقط دوست شان داریم .
