تنهایی
بشر ذاتا تنهاست.
و این تنهایی دارد روز بروز عمیق تر میشود.
و یک نماد آن لحظه هایی است که همه دور هم جمع شده اند اما در یک گوشه خزیده اند به درون گوشی هایشان... تنها در انبوه جمعیت.
و این تنهایی دارد روز بروز عمیق تر میشود چراکه داریم روابط اجتماعی واقعی مان را از دست میدهیم.
آخرین باری که تلفن را برداشتیم و زنگ زدیم به رفیق جانی مان و یک دل سیر حرف زدیم و صدایش و حرفهایش را از عمق وجود شنیدینم کی بود؟؟
مال آن وقتهایی بود که اینستاگرام و... نبودند که بتوانیم یک لایک سطحی کنیم و دوتا ایموجی در برابر عکسهای هم بفرستیم تا نشان دهیم که هی.. ما هنوز هم رفیقیم.
خوش بحال آدمهایی که با وجود بهره مندی ازین فضاهای جدید ، از کیفیت روابط واقعی شان ذره ای هم کم نمیشود.
اما بشر باز هم به ذات خود تنهاست.
حالا میخواهد در یک خانواده انبوه باشد و یا نه در یک خانواده خلوت دونفره.
آخرش مزه تنهایی را میچشد.
نمیدانم چقدر این مدل آدمها را درک کرده اید؟ آدمهایی که کافیست زنگ خانه شان را بزنی و وارد حرم امنشان شوی.
تنها هستند اما تنهایی شان از نور و روشنایی و گرمای خانه چیزی کم نکرده و وقتی نگاه میکنی میبینی از غنای وجودشان است که به اینجا رسیده اند.
و نظم عجیبی که در زندگی شان موج میزند.
و ایمان قشنگی که حفظشان کرده است و توانسته اند به واسطه همین ایمان این تنهایی را دور بزنند.
آنقدر که دلت میخواهد لحظه ای به جایشان باشی و آرامش را تجربه کنی.
و این حس و حال بیشتر مال مسنهایی هست که تنهایند اما هنوز هم روی پا هستند.
از خدا میخواهم اگر که قرار به درازای عمر بود آنقدر از درون قوی شوم و آنقدر یادش جانم و لحظات تنهایی ام را پر کند که لحظه ای هم برای تنهایی ام اندوهگین نشوم.
اما بشر باز هم به ذات خود تنهاست.
و این یک حقیقت تلخ است درین دنیای مادی.
