نوروز نود و هشت

اسفند یعنی انتظار برای بهار و مرور کردن یک سال که برما رفت.

سالی که گذشت سالی بود پر از فراز و نشیب.

از بازسازی آن خانه قدیمی  که رمق مان را کشید گرفته است تا نوسانات افتضاح اقتصادی.

به خانه که نگاه میکنم، آن رمق رفته تا حدی بر میگردد

نگاه میکنم به نهال خرمالویی که اسفند کاشتیم و انجیری که حالا پر از میوه شده و انگوری که ریز ریز جوانه زده و گلهای رنگی رنگی که جانمان را صفا میدهد و بدو بدوی بچه ها در حیاط و دیگر هیچ.

بابت همینها تا نفس میکشم خدا را شاکرم.

اما اسفند امسال اسفند غمگینی بود و ما یکی از عزیزانمان را از دست دادیم.

آنهم جوان بیست وسه  ساله ای که چند روز بعد هم مراسم ازدواجش بود.

و من در شب تولدم با یک اندوه عمیق به کیک تولدم نگاه میکردم.

چقدر ابتلائات دنیا با گذر سن بیشتر جانم را آزار میدهد.

حضرت علی فرموده اند به بچه هایتان طوری دلبسته باشید که انگار همین فردا مرگشان میرسد.

و این یعنی دنیا و سختی هایش به امام حسین و جگر گوشه هایش هم وفا نکرد چه رسد به... .

اما صبر و معرفت آن خاندان کجا و ما کجا..فرق است میان زمین تا آسمان.

اواخر اسفند شال  وکلاه کردیم برای دیدن شوش و زیگورات و چغا زنبیل که در میانه راه دچار کولاک برف شدیم و ماشینها جلوی چشمانمان یکی یکی سر میخوردند و چپ میکردند و همین که سالم توانستیم به خانه برگردیم جای شکر داشت. و شاید از همان روز بود که موج بارشها همه جای ایران را فراگرفت.

و این برای ایران تشنه آب، مایه  امید و رحمت بود و برای مناطقی هم که از ندانم کاری خود بشر ریشه می دواند باعث سیل و خرابی و یک سری فجایع انسانی .

و باز دوباره کسانی که شاید خدا در معادلات  زندگی شان نقشی ندارد بانگ زدند که این چه عدالتی است و این چه خدایی و این چه فرشته هایی که مسئول بارانند  و ... .

ادبیاتی که حقیقتا قابل تامل است.

کاش بجای این همه انرژی برای سخن پراکنی، کاری انجام دهیم اگر دستمان بجایی میرسد.

و من باز در دلم میگویم خوب است که خود خدا خدایی اش را میکند و می بخشد و جان  میدهد و  مثل امثال من که این مدل حرفها دل چرکینشان میکند، میشنود و  ذره ای از خدایی کردن بی منتهایش کم نمیشود.

بهار شد و طبیعت امسال سر سبز تر از هر سال دیگریست.

اصفهان پر از گل شده است و زاینده رود پر آب است ومیدان نقش جهانش پر از شور زندگیست.

اما هنوز هم دل من با این همه گل بهاری نشده است.

یا ربیع الانام...تو زییاترین گلی که بهار جانها را می آوری.

ای شاخ تر به رقص آی با مژده حضور و ظهورش.

آمین