هشت
محمد حسین از آن دسته بچه هاییست که منطق های علمی را خیلی دوست دارد.
عاشق نگاه کردن به آسمان و میکروسکوپ و کشف پدیده هاست.
کتابهای علمی را هم بیشتر از هرکتاب دیگری دوست دارد.
هدیه سال نو امسالش ،کتاب دایره المعارف قرآن بود و آنقدر این کتاب زیبا و جذاب بود که تعطیلات پسرم را با تمام قطور بودنش پر کرد.
چند وقت پیش بود که با هم نشستیم و دلایل علمی نماز خواندن و سجده و روزه و‌خواندن قرآن....را با هم بررسی کردیم و کلی لذت برد.
اما یک وقتهایی هم هست که خیلی حال و هوای حفظ قرآن را ندارد.
من هم حدیث پیامبر در ارتباط با حفظ قرآن و تقویت حافظه و اثرات و برکات معنوی آنرا که برایش می خوانم، او هم مشتاقانه ترغیب به ادامه راه می شود.
یک ماه پیش، یک آزمون استانی داشتند که بعد از آزمون مدیر مدرسه زنگ زد و یوزر و پسورد پسرم را می خواست که شخصا نتیجه اش راببیند . حسین رتبه یک را آورده بود.
من هم مثل هر مادر دیگری بسی خوشحال شدم، هرچند که با این مدل آزمونها موافق نیستم و حتما بچه های دیگری هم بودند که اول شده بودند چون محتوای آزمون همان سوالات متداول و همیشگی داخل کتاب بود اما در این میان، یک چیز بود که شادی مرا کامل کرد.
وقتیکه از مدرسه به خانه برگشت و خبر آزمون را به او دادم، مضمون اولین چیزی که به من گفت این بود که خوب درس خواندن و موفقیتش نتیجه همان حفظ قران است.... .
و من یک دنیا شاد شدم و به قول حضرت حافظ: هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم... .
دیشب هم مثل تمام سالهای قبل، پیش از خواب، ساعت را روی سه و نیم بامداد کوک کردم ،با این تفاوت که امسال گفت که حتما خودش را هم بیدار کنم.
نیمه های شب با صدای ساعت، بلند شدم ودر آغوشش کشیدم، او هم چشم هایش را باز کرد و غرق لبخند شد.
هفت سال از مادری ام گذشت.
خداوندا تو را سپاس.
