مهمان

بچه ها موجودات عجیبی هستند  

موجوداتی که در کنار  تمام سرخوشی هایی که به پدر مادرهایشان میدهند رنجهایی را هم به همراه دارند... .

مثلا وقتهایی می آید که نورا  آنقدر متین و موقر و مهربان میشود که حس میکنم خداوند بی نظیرترین دختر دنیا را به من هدیه داده است.

اما گاهی هم آنقدر سرسخت و لجوج می شود که فقط با تمام وجود از خداوند صبر و آرامشی طلب می کنم تا در مقابل رفتارهایش کم نیاورم... .

کافیست که از کنار پارکی عبور کنیم تا هیجان زده شود و تمام هوش و حواسش از کفش برود و تمام وابستگی هایش به من به ویژه در مهمانی ها را فراموش کند.

آنقدر بی مهابا می دود و دور میشود که باید شش دانگ حواس و انرژی مان را کامل، در خدمتش بگیریم

و یا کافیست در این سرمای زمستان بک استخر پر از آب ببیند و دیگر حرفهای ما را مبنی بر نزدیک نشدن به آن، دیگر نشنود، میرود با تمام انرژی و هیجانش تا کمر در آن شیرجه می زند وبعد هم مثل یک موش آب کشیده می لرزد و در این وقتها هم عابران با نگاه های خاص و معنا دارشان ما را نوازش می کنند.

و یا مثلا محمدحسین هفت ساله مان ...

کنارم می نشیند و شروع میکند به سخن وری و نظریه پردازی، آنقدر دقیق و موشکافانه تجزیه تحلیل می کند و راهکار میدهد که حس میکنم یک نظریه پرداز کنارم نشسته است و فکر میکنم بر خلاف تصوراتم حتما باید وارد یکی از رشته های علوم انسانی بشود، اما همین که سخن وریهایش تمام میشود به دقیقه نمی کشد که با اعمال و رفتار خاصش آنقدر مرا شگفت زده میکند که نمیدانم حرفهایش را باور کنم و یا رفتارهایش را... .

و ما مدام حرص می خوریم و رنج میکشیم و پند می دهیم و هر روز هم روز از نو و روزی از نو... .

سرگرم کردنشان هم مشکلات خودش را دارد خیلی لذت بخش است که بخواهی برای فرزندانت کتاب بخوانی و پا به پایشان بازی کنی اما وقتی که میبینی سیری نا پذیرند، اگر ظرفت به اندازه ظرف من باشد، خوب،  یک جاهایی کم می آوری.

بچه ها در سن کودکی، برای پدر و مادر خیلی انرژی برند به ویژه از لحاظ فیزیکی... .

از کودکی که رد شوند و نهال هایشان قد بکشند، نوجوانی شان میرسد و حالا این انرژی های فیزیکی وارده کم رنگ تر شده و بیشتر فکری می شود.

و جوانی هم که از راه برسد آغاز بهار دلدادگی است و وقت رفتن است... .

خوب که نگاه کنی میبینی که دوران مهمان داری ات به سر آمده و مهمانهای کوچکت، عزم رفتن کرده اند...می روند تا به سلامتی میزبان خانه خودشان شوند.

میزبانی خوب ازین مهمانان کوچک، بالاترین هنر زندگی ما پدر و مادرهاست.

ما پدر و مادرهایی، که در این راه پیر میشویم... .